Śmiech przedłuża życie, zapewnia zdrowie i poprawia samopoczucie, stąd stały jego deficyt! Porcję szczerego śmiechu zapewni Państwu spektakl kabaretowy OLD SPICE GIRLS, czyli Babski Kabaret. To kabaret z kobietami, dla kobiet i o kobietach, ale panowie również nie będą się nudzić. W rolach głównych występują: Lidia Stanisławska, Emilia Krakowska oraz Barbara Wrzesińska.

Program kabaretowy pełen jest zabawnych monologów, dowcipów, piosenek i improwizacji, obfituje w świetne dialogi autorstwa Marii Czubaszek, naczelnej satyryczki naszego kraju. Skecze uzupełnione zostały także o teksty Zbigniewa Korpolewskiego (autora tekstów m.in. dla Hanki Bielickiej i Kabaretu Dudek) oraz Krzysztofa Jaroszyńskiego (satyryka i scenarzysty piszącego m.in. dla Krystyny Sienkiewicz i Jana Kobuszewskiego). Dwugodzinny program jest znakomitym pomysłem na spędzenie wspaniałego wieczoru, nawiązuje do tradycji klasycznego literackiego kabaretu, gdzie skecz i monolog przeplatany jest piosenką – czasem gorzką, częściej dowcipną, ale zawsze z celną puentą.

„Old Spice Girls, czyli babski kabaret”, 19 października 2018 (piątek) godz. 19.00, Hala Widowiskowo-Sportowa CKiS w Skawinie.

Bilety w cenie:

a) przedsprzedaż – 20 zł ulgowy, 30 zł normalny;

b) na tydzień przed imprezą i w dniu spektaklu – 25 zł ulgowy, 35 zł normalny.

do nabycia w kasach CKiS w Skawinie od 19 lipca.

EMILIA KRAKOWSKA

Już w szkole średniej grała w przedstawieniach teatralnych. Za pracę przy spektaklu „Maria” Malczewskiego usunięto ją z Liceum im. Dąbrówki w Poznaniu. W 1963 roku ukończyła studia w warszawskiej Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej. Po studiach związała się z Teatrem Powszechnym w Warszawie, gdzie debiutowała w „Przedwiośniu” wg Stefana Żeromskiego w reżyserii Adama Hanuszkiewicza, z którym potem często współpracowała. W 1968 roku przeniosła się do Teatru Narodowego, gdzie zagrała w „Nie-Boskiej komedii” Zygmunta Krasińskiego w reż. Hanuszkiewicza (1969). W 1978 roku dołączyła do zespołu warszawskiego Teatru Współczesnego. W 1985 roku przeniosła się do Teatru Rozmaitości, w którym pracowała do 1991 r. Ma na swoim koncie ponad trzydzieści ról teatralnych. Grała również na scenie Teatru TV.

W 1964 roku wystąpiła w epizodach w filmach „Nieznany” Witolda Lesiewicza i „Pingwin” Jerzego Stefana Stawińskiego. Była mieszkanką Oświęcimia w dramacie „Wycieczka w nieznane” (1967) Jerzego Ziarnika. W latach 70. często współpracowała z Andrzejem Wajdą. Wcieliła się w młodą, hożą gosposię Malinę w „Brzezinie” (1970). Była Marysią, siostrą Panny Młodej w „Weselu” (1972). Pojawiła się w „Ziemi obiecanej” (1974) oraz dramacie „Smuga cienia” (1976). Zagrała przyjaciółkę Ewy (Ewa Dałkowska), żony głównego bohatera w filmie „Bez znieczulenia” (1978). W 1972 roku wystąpiła w roli Jagny w serialu „Chłopi” Jana Rybkowskiego wg powieści Władysława Reymonta. Za tę rolę Emilia Krakowska otrzymała nagrody podczas Lubuskiego Lata Filmowego i Łódzkiej Wiosny Artystycznej, a także Nagrodę Przewodniczącego Komitetu ds. Radia i Telewizji.

Grała w komediach Andrzeja Kondratiuka („Jak to się robi” 1973) i Stanisława Barei („Brunet wieczorową porą” 1976). Była robotnicą Mańką w dramacie „Czerwone ciernie” (1976) Juliana Dziedziny. W latach 80. zagrała w około dziesięciu filmach, także telewizyjnych, w tym w „Niedzielnych igraszkach” (1983, premiera 1988) Roberta Glińskiego. Od lat 90. występuje głownie przed kamerami telewizyjnymi, pojawiając się w takich serialach, jak: „Na dobre i na złe” oraz „Pierwsza miłość”.

BARBARA WRZESIŃSKA

Występowała w Warszawie w teatrach: Współczesnym (1956 – 1973), Narodowym (1973 -1976), Ateneum (1976 – 1993), Teatr Scena Prezentacje w Warszawie. Najbardziej znana z telewizyjnych kabaretów Olgi Lipińskiej jako niezapomniana Panna Basieńka. Laureatka m.in. Złotego Ekranu (1972), odznaczona medalem Per aspera ad astra przez Fundację Sceny na Piętrze (2001). W 1972 roku została laureatką Złotego Ekranu za telewizyjną rolę Lucy Crown.

Wśród licznych ról teatralnych Barbary Wrzesińskiej są m.in.: Honey, a potem Martha w „Kto się boi Wirginii Woolf?” Edwarda Albeego, Molly w „Operze za trzy grosze” Bertolda Brechta, Spika Hrabina Tremendosa w „Onych” Stanisława Ignacego Witkiewicza, Irma w „Balkonie” Jeana Geneta, Julia w „Śmierci Dantona” Georga Buchnera, Wiera w „Ludziach energicznych” Wasilija Szukszyna. Zagrała także w wielu przedstawieniach Teatru Telewizji. Dużą popularność przyniosła jej rola Panny Basieńki w telewizyjnych kabaretach Olgi Lipińskiej. Proponując rolę Wrzesińskiej Olga Lipińska powiedziała: „masz grać siebie, tylko trochę przerysować”.

Role filmowe Barbary Wrzesińskiej to m.in. Zofka w „Popiołach” (reż. Andrzej Wajda, 1965), Marysia „Simona” w filmie „Sam pośród miasta” (reż. Halina Bielińska, 1965), Anna w „Strukturze kryształu” (reż. Krzysztof Zanussi, 1969), Maryna w „Weselu” (reż. Andrzej Wajda, 1972), Maria w „Opętaniu” (reż. Stanisław Lenartowicz, 1972), Anna Schilling w „Koperniku” (reż. Ewa Petelska, Czesław Petelski, 1972), Mania Juliasiewiczowa w „Dulskich” (reż. Jan Rybkowski, 1975), Elżbieta Łokietkówna w „Kazimierzu Wielkim” (reż. Ewa Petelska, Czesław Petelski, 1975), Ewa w „Bilansie kwartalnym” (Krzysztof Zanussi, 1974). Grała też Kazimierę Wąsowską w serialu „Lalka” (1977). W ostatniej dekadzie mogliśmy ją oglądać w niewielkich rolach w serialach „Niania”, „Agentki” i „Plebania”.

„Bywałam królową i ladacznicą, bezbarwną żoną i namiętną kochanką, konwencjonalną mieszczką, szaloną artystką, uduchowioną mistyczką i kompletną kretynką, kobietą spragnioną macierzyństwa, kokietką, wiedźmą, grywałam postacie współczesne i postacie z literatury klasycznej. Mogłabym mnożyć te określenia jeszcze i jeszcze. Ułożyć po prostu bukiet kolorowej kobiecości” – opowiadała w wywiadzie dla portalu www.pisarze.pl w 2011 r.

LIDIA STANISŁAWSKA

Polska piosenkarka i dziennikarka. Debiutowała w 1973 roku na festiwalu Koszalińskiej Giełdy Piosenki, gdzie zajęła pierwsze miejsce. W 1974 r. wystąpiła na XII Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu, podczas którego zdobyła wyróżnienie, śpiewając na koncercie debiutantów „Mikrofon dla wszystkich”. Jesienią 1974 r. rozpoczęła edukację w szkółce piosenkarskiej ZAKAR, prowadzonej w warszawskiej kawiarni Bristol. Jednocześnie podjęła studia na wydziale piosenkarskim Państwowej Szkoły Muzycznej im. Fryderyka Chopina. W kolejnych latach aktywnie współpracowała i występowała z kabaretem Pod Egidą.

Podczas Koncertu Debiuty na XIV Krajowym Festiwalu Piosenki Polskiej w Opolu (1976) wokalistka otrzymała wyróżnienie za piosenkę „Czułość”. Utwór „Dzwon znad doliny” z muzyką Leszka Bogdanowicza dotarł do finału konkursu Grand Prix de Paris organizowanego w Paryżu dla utalentowanych debiutantów z całej Europy. Kolejny występ piosenkarki na Festiwalu w Opolu miał miejsce podczas jego XVI edycji w 1978 r., gdzie zdobyła II nagrodę za interpretacje utworu „Gram w kiepskiej sztuce”. W tym samym roku wystąpiła w konkursie Sopot Festival 1978, na którym dzięki piosence „Gwiazda nad Tobą” zajęła trzecie miejsce, tuż za takimi światowymi sławami muzyki, jak Václav Neckář czy Ałła Pugaczowa. Po sukcesie utworu „Gwiazda nad Tobą” Lidia Stanisławska wydała w 1979 r. swoją debiutancką płytę o takim samym tytule. W międzyczasie wokalistka nagrała wokalizy do filmów „Palace Hotel” oraz „Wesela nie będzie”.

Reprezentowała Polskę na festiwalach w Niemczech, Bułgarii, Czechosłowacji, koncertowała we Włoszech, USA i Kanadzie. Wylansowała też przeboje: „Na zawsze mój” i „Z moich przeczuć”. W 1990 roku rozpoczęła współpracę z grupą Bogdana Lewandowskiego, co zaowocowało płytą „Inna twarz”. Jest autorką prawie wszystkich tekstów na tym krążku. Przez wiele lat towarzyszyła też na scenie Hance Bielickiej. Od 2007 r. występuje w spektaklu „Kobiety w sytuacji krytycznej” w Teatrze Polonia w Warszawie.

Uchodzi za jedną z najweselszych postaci polskiego show-biznesu. Od kilkunastu lat zamieszcza swoje felietony „Anegdoty o artystach” na łamach „Teletygodnia”. Jest autorką czterech książek – dwóch zbiorów anegdot o artystach „Gwiazdy w anegdocie” i „ Gwiazdy w anegdocie 2”, książki-wywiadu z Januszem Zakrzeńskim „Co mi zostało z tych lat” oraz książki „Jak nie zrobić kariery”.

Joanna Kurpiel, źródło: CKiS